Internetowy Słownik Łowiecki

Definicja hasła: bębnienie

bębnienie

zachowanie zajęcy w celu odstraszenia wroga; siadają wtedy na zadzie i przednimi skokami biją o ziemię.

Bębnienie jest zachowaniem obronnym, które wykonują zające w celu odstraszenia wroga. Zazwyczaj wykonują je, gdy czują się zagrożone. Zając siada na zadzie i bije o ziemię przednimi skokami. Ten dźwięk jest bardzo głośny i może być słyszany na duże odległości. Jest to sygnał ostrzegawczy dla innych zwierząt, żeby uciekać lub trzymać się z dala od potencjalnego niebezpieczeństwa.

Bębnienie jest również używane przez zające do komunikacji między sobą. Gdy jeden zając bije o ziemię, inni mogą usłyszeć ten sygnał i wiedzieć, że są w niebezpieczeństwie. Może to być również sygnał do innych zajęcy, aby uciekać lub trzymać się blisko siebie.

Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że bębnienie jest naturalną reakcją obronną i należy je szanować. Należy unikać nadmiernego stresu dla tych małych stworzeń i pozostawić je w spokoju, aby mogły swobodnie korzystać ze swojego instynktu obronnego.

Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj bębnienie w wyszukiwarce Google

Inne hasła na literę B

zobacz pełną listę haseł

berto

drążek, na którym sadza się ptaka łowczego. Dawniej na b. sadzano również puchacza podczas polowania z nim na drapieżniki.

bekas funtowy

gwarowe określenie dubella.

buszówka

inaczej buszowanie.

bokobrody

kępy sierści na policzkach rysia.

Białowieska Puszcza

największy i najbardziej naturalny obszar leśny na Niżu Środkowoeuropejskim zajmujący około 1250 km2, w tym 51 km2 to Białowieski Park Narodowy z rezerwatem o charakterze puszczy pierwotnej, (...)

białozór

inaczej sokół białozór.

broda

1) pęk piór na szyi głuszca;
2) kępa włosów pod dolną szczęką łosia
3) kępa włosów na grzbiecie kozicy;
4) zwisająca część grzywy jelenia.

badylarz

byk łosia lub daniela posiadający poroże (zamiast łopat) o odnogach jak u jelenia.

buchtowanie

rycie gleby przez dziki w poszukiwaniu pożywienia.

broń odprzodowa

dawna broń myśliwska ładowana od przodu (przez wylot lufy). Najpierw myśliwy nasypywał prochu a następnie wbijał do lufy pocisk. Broń odprzodowa stosowana była od XIV do XIX w.