Definicja hasła: falkatio
- falkatio, falkatio, sokołowe
jeden z ciężarów łowieckich, który na mocy prawa książęcego (gwarantującego wyłączność polowania z sokołami - regale łowieckie) ponosili poddani, mając obowiązek karmienia jastrzębi i sokołów oraz pilnowania ich gniazd.
Falkatio to jeden z ciężarów łowieckich, wywodzący się z prawa książęcego, które gwarantowało wyłączność polowania z sokołami, czyli regale łowieckie. Obowiązkami poddanych objętych falkatio było karmienie jastrzębi i sokołów oraz pilnowanie ich gniazd w celu zapewnienia sobie dostępu do dzikich ptaków do użytku w polowaniu. W średniowieczu falkatio miało kluczowe znaczenie i wiązało się z dużym poświęceniem i pracą poddanych. Musieli oni nie tylko karmić ptaki, ale także pilnować ich gniazd, utrzymywać i naprawiać sprzęt łowiecki, takie jak siatki i haki. Falkatio stanowiło istotny element ówczesnego łowiectwa, a jego celem było zapewnienie sobie dostępu do dzikich ptaków do celów polowania poprzez nakładanie na poddanych określonych obowiązków wynikających z prawa książęcego.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj falkatio w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę F
- flora
ogól gatunków roślin. FN Fabrique Nalionale d'Armes de Guerre w Herstal - belgijska fabryka broni produkująca m.in. znane nadlufki uraz broń samoczynną (śrutową i kulową).
- fajki
zagięte do góry kły dzika rosnące w górnej szczęce (razem z szablami tworzą oręż - trofeum). U starego odyńca są brunatne (mówimy wówczas, że są osmolone lub opalone).
- fartuszek, fartuszek, chustka
pęk żółtawych włosów przy sromie sarny, doskonale widoczny nawet z dużej odległości.
- farbowik
młody kogut głuszca, cietrzewia, bażanta, pokryty już piórami cechującymi ptaka dojrzałego.
- fanfara
1) krótki sygnał grany na trąbkach lub rogach na rozpoczęcie lub zakończenie polowania;
2) głos wydawany przez żurawia.
- fiołek
gruczoł zapachowy znajdujący się u nasady ogona lisa (na górnej stronie), wydzielający tłustą ciecz o zapachu piżma.
- forsować
gonić zwierza konno z chartami.
- falkonarius, falkonarius, sokolnik
w średniowiecznej Polsce, służący, opiekujący się sokolarnią i ptakami łowczymi. Od XV w. był urzędnikiem dworu.
- fafle
obwisłe górne wargi u niektórych ras psów myśliwskich, np. u wżłów.