Definicja hasła: perukarz
- perukarz
kozioł noszący poroże zdeformowane w kształcie narośli kostnej pokrytej scypulem. Powitanie peruki wiąże się z utratą lub uszkodzeniem jąder. Zjawisko to dużo rzadziej występuje wśród jeleni.
Perukarz to określenie dla kozła noszącego poroże zdeformowane w kształcie narośli kostnej, pokrytej scypulem. Jest to zjawisko, które występuje głównie u dzikich zwierząt, takich jak jelenie i sarny. Perukarze są bardzo rzadko spotykani wśród jeleni, ale czasami można je spotkać.
Poroże perukarza jest zdeformowane w kształcie narośli kostnej i pokryte scypulem. Scypuł jest twardy i gruby, a jego powierzchnia jest gładka i lśniąca. Poroże perukarza może być bardzo duże i ważyć nawet do kilku kilogramów.
Kozioł perukarza ma utratę lub uszkodzenie jąder, co wiąże się z powitaniem peruki. Jest to proces, w którym samiec traci swoje jądra, aby móc przyciągnąć samicę do seksu. Jest to proces naturalny i niezbędny do rozmnażania się dzikich zwierząt.
Zjawisko perukarstwa jest rzadkie wśród jeleni, ale może mieć znaczący wpływ na zdolność danego osobnika do rozmnażania się oraz na jego zachowanie społeczne w stadzie. Peruki mogą wpływać na hierarchię społeczną w populacji zwierząt leśnych oraz na interakcje pomiędzy poszczególnymi osobnikami.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj perukarz w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę P
- poidło
naturalny lub sztuczny zbiornik z wodą, z którego korzysta zwierzyna.
- przesadzić
o zwierzynie: przeskakiwać przez linię gdzie stoją myśliwi.
- paśnik
urządzenie łowieckie służące do zadawania karmy zwierzynie.
- położyć
powalić celnym strzałem grubego zwierza.
- poduszka, poduszka, baka
wypukłość na kolbie broni myśliwskiej, do której przykłada się policzek podczas celowania i strzału (zob. łoże).
- płaskonos, płaskonos (Spatula clypeata L.)
bardzo nielicznie lęgowy ptak z rodziny blaszkodziobych należący do kaczek właściwych. Charakterystyczną cechą płaskonosa jest wąski u nasady dziób, rozszerzony przy końcu. Długość (...)
- przełaj
- jeden z największych ciężarów łowieckich w dawnej Polsce, polegający na obowiązku pilnowania zwierzyny łatwo zmieniającej swoją ostoję.
- padać w ogniu
o zwierzynie, która strzelona dokładnie pozostaje na miejscu strzału.
- podrywać się
o ptakach: zrywać się do lotu.