Internetowy Słownik Łowiecki

Definicja hasła: bałabanówka

bałabanówka

nazwa dawnej strzelby myśliwskiej (zob. sagalasówka)

Bałabanówka to rodzaj strzelby myśliwskiej pochodzący z końca XVIII wieku. Wyprodukowana została przez kowala-rusznikarza Sagalasa z wsi Bałabanówka, położonej w powiecie lipowieckim na ziemi kijowskiej. Miała długość około 1,2 metra i ważyła około 4 kilogramów. Charakterystyczną cechą broni było posiadanie dwóch luf skierowanych do przodu i skrzyżowanych pod kątem prostym, wykonanych z mosiądzu lub brązu o średnicy około 18 mm. Bałabanówka była dekorowana grawerowanymi ornamentami oraz ozdobami, takimi jak srebrne lub złote monety umieszczane na rękojeści. Była również napisana na niej dedykacja: "Se git se bon Sagalas London i Bałabanówka", co zostało opisane przez A. Mickiewicza w "Panu Tadeuszu".

Broń ta cieszyła się dużą popularnością w swoim czasie i była szeroko stosowana przez myśliwych do polowań na ptaki oraz inne zwierzęta. Ponadto, posiadanie Bałabanówki uważane było za symbol statusu społecznego i bogactwa. Współcześnie Bałabanówka jest również elementem literackiego dziedzictwa, gdyż została wspomniana w jednym z najbardziej znanych dzieł polskiej literatury - "Panu Tadeuszu".

Cały opis Bałabanówki odnosi się do unikatowej broni myśliwskiej, która miała swoje konkretne cechy techniczne oraz kulturowe znaczenie w XIX-wiecznej Polsce. Jako rodzaj strzelby myśliwskiej ma ona swoje miejsce w historii broni palnej oraz związanej z nią tradycji łowieckiej i rzemiosła rusznikarskiego tego okresu.

Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj bałabanówka w wyszukiwarce Google

Inne hasła na literę B

zobacz pełną listę haseł

bażant zwyczajny łowny, kaukaski, kolchijski, bażant zwyczajny łowny, kaukaski, kolchijski (Phasianus colchicus L.)

ptak łowny z rodziny bażan- towatych, z rzędu kuraków. Pochodzi głównie z zachodniej i środkowej Azji, do Polski sprowadzony w XVIII w. Samieć jest barwnie upierzony o metalicznym połysku (...)

bydleń jeleni, bydleń jeleni (Hypoderma diana Br)

szkodliwa muchówka, której larwy pasożytują w ciele jelenia, samy i łosia.

bobrowe

jeden z ciężarów łowieckich prawa książęcego, polegający na obowiązku pilnowania przez ludność miejscową żeremi bobrów w obrębie osady.

biegi

nazwa nóg łosia, jelenia, daniela, kozicy, muflona i dzika. Jest to określenie ogólne, nie eliminujące nazw odnoszących się do poszczególnych gatunków.

barłóg

legowisko dzika lub niedźwiedzia.

bóbr europejski, bóbr europejski (Castor fiber L.)

gatunek z rodzaju bobrów. Na ziemiach polskich b. odgrywał ogromne znaczenie jako zwierzę łowne. Obecnie ze względu na niskie pogłowie jest pod ochroną. PZŁ prowadzi intensywne prace (...)

bruzda

1) wgłębienie na łykach (zwykle mnogie) starych byków jelenia;
2) wgłębienie w profilu gwintowania lufy.

bekanie

akt płciowy u jeleni i danieli.

bukiew

nasiona buka, ulubiona karma zwierzyny, szczególnie dzików. Jeżeli bukiew obrodzi w jakiejś okolicy, to dziki ściągają tam z całego terenu.

bierczy, bierczy, chwatny

chart, który po dogonieniu zwierza natychmiast chwyta go zręcznie.