Definicja hasła: bujanie
- bujanie
fragment lotu ptaka drapieżnego (gdy „stoi" w powietrzu).
Bujanie to technika lotu ptaka drapieżnego, polegająca na utrzymywaniu się w powietrzu bez wykonywania ruchów skrzydeł. Ptaki drapieżne, takie jak orły, sokoły czy jastrzębie, wykorzystują do bujania wiatr i termiki. Dzięki tej technice mogą utrzymać się w powietrzu przez długi czas, nawet kilka godzin, bez konieczności ciągłego męczenia się wykonywaniem ruchów skrzydeł.
Bujanie jest istotnym elementem lotu ptaków drapieżnych, umożliwiającym im obserwację okolicy i wyszukiwanie potencjalnych ofiar bez konieczności wykonywania ciągłych ruchów skrzydeł. Dzięki temu ptak może oszczędzać energię oraz unikać zmęczenia, co pozwala na efektywniejsze polowanie.
Ta technika lotu umożliwia ptakom lepsze wykorzystanie warunków atmosferycznych, takich jak wiatry i termiki, które są istotne dla utrzymania się w powietrzu przez długi czas. Dzięki bujaniu ptaki drapieżne mogą zaoszczędzić energię i lepiej wykorzystać naturalne warunki do dłuższego pozostawania w locie.
Bujanie może być użyteczne podczas polowania na ofiary, umożliwiając ptakom oszczędzanie energii oraz lepsze wykorzystanie warunków atmosferycznych do utrzymania się w powietrzu przez długi czas. Jest to ważna technika zarówno z perspektywy zdolności polujących ptaków drapieżnych, jak i ich biologii lotu.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj bujanie w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę B
- biomasa
masa jaką posiada organizm łub grupa organizmów żywych (np. populacja).
- bukiew
nasiona buka, ulubiona karma zwierzyny, szczególnie dzików. Jeżeli bukiew obrodzi w jakiejś okolicy, to dziki ściągają tam z całego terenu.
- buchtowisko, buchtowisko, buchta
miejsce zryte przez dziki szukąjące pożywienia.
- bigle
angielska rasa psów gończych.
- borówka
przeważnie drewniana trąbka myśliwska.
- bekasy
nazwa kilku gatunków ptaków łownych z rodziny brodźców. W Polsce występują: bekasik, dubelt i kszyk. Do b. niektórzy zaliczają też słonkę, należącą do tej samej rodziny.
- broń odprzodowa
dawna broń myśliwska ładowana od przodu (przez wylot lufy). Najpierw myśliwy nasypywał prochu a następnie wbijał do lufy pocisk. Broń odprzodowa stosowana była od XIV do XIX w.
- byk stadny
jeleń byk władający chmarą w okresie rykowiska.
- bąblowica
choroba wywołana przez larwę tasiemca bąblowcowego (Echinococcus granulosus), tworzącego pęcherze w ścianach jamy brzusznej lub wątroby.