Internetowy Słownik Łowiecki

Definicja hasła: conductus ferinae

conductus ferinae

jeden z ciężarów łowieckich prawa książęcego, polegający na obowiązku odwożenia ubitej zwierzyny, poszukiwaniu postrzałków oraz wożeniu namiotów książęcych podczas polowania.

Conductus ferinae to jeden z ciężarów łowieckich prawa książęcego, który wywodzi się z czasów średniowiecza. Obowiązek ten polegał na odwożeniu ubitej zwierzyny, poszukiwaniu postrzałków oraz wożeniu namiotów książęcych podczas polowania. Conductus ferinae było obowiązkiem szlachty, która miała dostarczyć do pałacu lub zamku książęcego ubite zwierzyny. Zazwyczaj szlachta musiała dostarczyć do pałacu lub zamku książęcego ubite zwierzyny w określonym czasie, aby mogły one być przygotowane na uroczystości lub inne okazje.

Conductus ferinae obejmował również poszukiwanie postrzałków. Postrzałki to małe ptaki, które były uważane za szczególnie smaczne i cenione przez arystokrację. Szlachta musiała poszukiwać postrzałków w lesie i dostarczyć je do pałacu lub zamku książęcego.

Conductus ferinae obejmowało również wożenie namiotów książęcych podczas polowania. Namioty te były bardzo ważnym elementem polowań, ponieważ chroniły one myśliwych przed deszczem i innymi warunkami atmosferycznymi. Szlachta musiała dostarczyć namioty do miejsca polowania i je tam rozstawić, aby myśliwi mogli się schronić przed deszczem lub innymi warunkami atmosferycznymi.

Conductus ferinae było obowiązkiem szlachty, która musiała dostarczyć do pałacu lub zamku książęcego ubite zwierzyny, poszukiwać postrzałków oraz wożeniu namiotów książęcych podczas polowania. Obowiązek ten wymaga od szlachty dużego poświęcenia i wysiłku, ale jest równie ważny jak samo polowanie.

Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj conductus ferinae w wyszukiwarce Google

Inne hasła na literę C

zobacz pełną listę haseł

cielić się

o samicach żubra, łosia, jelenia i daniela: rodzić młode.

czujny

o ostrożnej zwierzynie.

czółenko

część łącząca lufę z kolbą w myśliwskiej broni łamanej

cofny

wyżeł dający się łatwo odwołać.

ciągnięcie

powolne poruszanie się, wędrowanie żubrów, zwierzyny płowej, muflonów,

ciąć

o dziku: atakować szablami myśliwego lub psa.

CIC

Conseil International de la Chasse.

chrapanie

charakterystyczny glos wydawany przez słonkę w czasie lotu tokowego (ciągu).

czapla siwa, czapla siwa (Ardca cincrea L.)

ptak z rodziny czapli o długiej szyi, którą charakterystycznie wygina w locie. Wierzch ciała popielaty, spód biały, lotki dłoni czarne. Długość 90 cm, rozpiętość skrzydeł 160-170 cm. (...)

ciągi słonek

wiosenne loty tokowe słonek odbywane wieczorem po zachodzie słońca, rzadziej o świcie.