Definicja hasła: gęś białoczelna, białoczółka
- gęś białoczelna, białoczółka, gęś białoczelna, białoczółka (Anser albifrons Scop)
gęś mniejsza od gęgawy, długość ciała 66-75 cm, rozpiętość skrzydeł 115 cm, ciężar w granicach 2-3 kg. Na czole posiada charakterystyczną białą plamę, otaczającą nasadową część dzioba i zachodzącą między oczy. Ptak łowny.
Gęś białoczelna, zwana również białoczółką, jest gatunkiem ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych. Jest mniejsza od gęgawy, osiągając długość ciała 66-75 cm i rozpiętość skrzydeł 115 cm. Ciężar w granicach 2-3 kg.
Gęś białoczelna ma charakterystyczną białą plamę na czole, otaczającą nasadową część dzioba i zachodzącą między oczy. Ubarwienie upierzenia jest szarobrunatne, a u samca na grzbiecie i skrzydłach występują ciemne plamy.
Gatunek ten jest ptakiem łownym, żywi się głównie owadami i ich larwami oraz małymi rybami. Gnieździ się nad brzegami jezior i rzek, a także w mokradłach i łąkach. Gromadzi się w stadach licznych do kilkuset osobników.
Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Jest objęty ochrona gatunkową i należy do grupy ptaków chronionych przez Konwencję Ramsarską.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj gęś białoczelna, białoczółka w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę G
- gałęźnik
młody ptak drapieżny wychodzący już z gniazda i przebywający na sąsiednich gałęziach, lecz nie umiejący jeszcze dobrze latać. Chętnie brany jest na ptaka łowczego.
- gągoł, gągoł (Bucephala clangula L.)
kaczka z rzędu blaszkodziobych należąca do grążyc. W Polsce gnieździ się nielicznie na północy kraju. Kaczor w upierzeniu godowym ma głowę i górną część szyi czarną z (...)
- grajcarkowaty
o porożu kozła w kształcie podobnym do korkociągu (zob. mylkusy).
- gruszka
wybrzuszenie w kolistej linii myśliwych podczas polowania w kotły na zające.
- grzęzy
wymiona samic zwierzyny płowej.
- guldynka
staropolska myśliwska strzelba gwintowana, wyrabiana w XVII i XVIII w. Pierwsze g. miały zamki kołowe, późniejsze skałkowe.
- glokanie
inaczej korkowanie.
- gryzawka
gałązki wierzby lub osiki nasycone solą, przeznaczone dla ząjęcy do obgryzania.