Internetowy Słownik Łowiecki

Hefard to dawna nazwa sokoła złapanego przy pierwszym pierzeniu. Termin ten pochodzi od staroangielskiego słowa „heaford”, które oznacza „pierzący się ptak”. Hefard był używany w łowiectwie od czasów średniowiecza, gdy sokole były używane do polowań na ptaki.

Sokole były wykorzystywane do polowania na ptaki, takie jak gołębie, bażanty i kuropatwy. Hefard był zwykle młodym sokołem, który został złapany w okresie pierzenia. Sokole te były bardzo cenione przez myśliwych, ponieważ były one łatwe do wyszkolenia i miały silny instynkt polowania.

Hefardy były również bardzo trwałe i mogły działać przez długi czas bez potrzeby naprawiania lub wymiany. Były popularne wśród arystokracji, która posiadała hefardy i uczyła je polować na ptaki. Hefardy byli również uważani za symbol statusu społecznego i bogactwa.

W kontekście historycznym hefard stanowił ważną składkę do trwałości tradycji sokolnictwa oraz rycerskiej kultury polowań, będąc symbolem potęgi i elegancji. Jako młode sokoły złapane w okresie pierzenia, były one szczególnie cenione ze względu na swoje zdolności łowne oraz potencjał szkoleniowy. Ich umiejętności stanowiły kluczowy atut dla myśliwych i właścicieli oraz podnosiły ich prestiż społeczny.

Współcześnie hefard pozostaje elementem historycznym, nawiązującym do tradycji szlacheckich oraz związanych z dawnymi formami myślistwa. Termin ten przypomina o dawnych praktykach sokolnictwa i sposobach korzystania z zdolności naturalnych drapieżników do celów łowieckich.