Internetowy Słownik Łowiecki

Jeleń sika (Cervus nippon) to gatunek jelenia z rodziny jeleniowatych, pierwotnie pochodzący z obszarów Azji. Obecnie jest również aklimatyzowany w Europie, a w Polsce występuje głównie w rejonie Pszczyny i Kadyn. Jeleń sika zamieszkuje lasy liściaste i mieszane o bogatym poszyciu, a jego obecność stanowi atrakcję dla miłośników przyrody oraz myśliwych.

Samce jelenia sikowego osiągają długość ciała od 125 do 150 cm oraz wysokość od 72 do 100 cm, przy ciężarze mieściącym się w przedziale 40-45 kg. Charakterystyczne ubarwienie tego gatunku obejmuje rudawe futro z delikatnymi białawymi plamkami latem, które zimą zmienia kolor na brunatnooliwkowy, co sprawia, że plamki stają się prawie niewidoczne. Spód ciała jelenia sikowego ma kolor białożółtawy, lustro jest białe z czarną obwódką, a ogon jest biały z czarną kreską. Byki noszą poroże ósmaka (składające się z oczniaka, opieraka i widlicy), które kończą wykształcać we wrześniu i zrzucają je w kwietniu.

Ruja u jelenia sikowego przypada na październik-listopad, a wtedy samce wydają charakterystyczny melodyjny gwizd. Ciąża trwa 7,5-8 miesięcy, po których łania rodzi 1-2 cielęta i karmi je przez 3-4 miesiące. Jeleń sika osiąga dojrzałość płciową w wieku 15-18 miesięcy. W zakresie hodowli oraz polowania stosuje się zasady analogiczne do tych obowiązujących przy jeleniu szlachetnym.