Internetowy Słownik Łowiecki

Jenot (Nyctereutes procyonoides) – drapieżny ssak z rodziny psowatych. Gatunek ten wywodzi się z Mandżurii i Japonii, a następnie został introdukowany do europejskiej części Związku Radzieckiego, skąd rozprzestrzenił się poza granice. Do Polski przybył w 1955 roku. Jenot charakteryzuje się długością ciała oscylującą między 65 a 80 cm, długością ogona wynoszącą od 15 do 25 cm oraz wagą wahającą się w granicach 5 kg wiosną i osiągającą około 8 kg jesienią. Jego sierść jest brunatnoszara z czarną pręgą wzdłuż grzbietu, po bokach głowy występują kępy długich włosów, a ogon jest puszysty.

Ten gatunek zamieszkuje lasy, gdzie chętnie korzysta z nor lisów i borsuków. Ruję obchodzi od stycznia do lutego, a po dwumiesięcznej ciąży samica rodzi zazwyczaj od 5 do 7 szczeniąt, które karmi mlekiem przez około 2 miesiące. Osobniki te osiągają dojrzałość płciową po około 9-11 miesiącach życia. Ich dieta składa się głównie z gryzoni, jaj, ptaków gnieżdżących się na ziemi, żab, owadów oraz roślin, owoców i jagód.

W Polsce jenoty nie są obiektem intensywnego polowania ze względu na ich małą populaś chociaż niektóre regiony mogłyby mieć różne podejście do tych zwierząt. W kontekście ochrony środowiska naturalnego obserwuje się kontrolowane metody zarządzania populacją jenotów przy współpracy z myśliwymi oraz dbanie o równowagę ekosystemu.

Jednocześnie warto zwrócić uwagę na fakt, że w wielu miejscach jenoty uważane są za inwazyjny gatunek i podlegają specjalnym programom monitoringu i regulacji populacji ze względu na swoje negatywne oddziaływanie na lokalne ekosystemy oraz konkurencję o pokarm ze zwierzętami dzikimi.