Definicja hasła: kynologia myśliwska
- kynologia myśliwska
nauka o psach myśliwskich. Zajmuje się biologią, rozwojem, pochodzeniem, hodowlą, układaniem i użytkowaniem psa myśliwskiego.
Kynologia myśliwska to dziedzina wiedzy związana z psami myśliwskimi, obejmująca biologię, rozwój, pochodzenie, hodowlę, szkolenie i użytkowanie tych zwierząt w kontekście polowania. Jest nauką o psach, które od wieków służyły ludziom jako niezastąpione narzędzia łowieckie. Kynosnisci myśliwscy badają genetyczne i morfologiczne cechy ras psów myśliwskich oraz ich specyficzne umiejętności, takie jak tropienie czy praca na posokowisku. Ich zadaniem jest również doskonalenie metod szkolenia i użytkowania psów w praktyce łowieckiej.
Ta gałąź kynologii ma odniesienia do historii ludzkiego polowania, sięgając starożytności i zamierzchłych dziejów kultury łowieckiej. Od starożytnego Egiptu przez Grecję i średniowiecze psy myśliwskie stanowiły nieodłączny element procesu polowania na różnorodne gatunki zwierzyny. Kynologia myśliwska wybiega także poza samo użytkowanie zwierząt podczas polowań - zajmuje się bowiem także wpływem zachowań psów myśliwskich na środowisko naturalne oraz ich rolą w utrzymaniu równowagi populacji dzikiej zwierzyny.
Kynologia myśliwska jest niezwykle istotna dla praktyki łowieckiej ze względu na funkcje, jakie psy pełnią podczas polowań. Są one zdolne do wykrywania zapachów i tropienia zwierząt, co czyni je nieocenionym wsparciem dla myśliwych. Oprócz tego odgrywają kluczową rolę w zabezpieczaniu terenu polowania i ostrzeganiu myśliwych przed potencjalnymi zagrożeniami. Dzięki temu integralność kynologii myśliwskiej staje się fundamentalnym elementem skutecznego prowadzenia łowiectwa.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj kynologia myśliwska w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę K
- komora
klatka piersiowa zwierzyny grubej. Strzał na komorę jest najpewniejszy.
- kura
samica niektórych ptaków (w tym wszystkich kuraków).
- kureń, kureń, budan
poleska nazwa szałasu myśliwskiego z desek, częściowo przysypanego ziemią.
- korkowanie, korkowanie, dźwięk główny, glokanie, klaskanie
trzecia zwrotka pieśni głuszca.
- kufa
pysk psa myśliwskiego.
- knieja
duży obszar lasu bogaty w zwierzynę.
- komora nabojowa
część lufy, do której wkłada się nabój. Długość komory nabojowej jest wybita razem z kalibrem na zewnętrznej jej stronie (np. 12/70 oznacza, że komora nabojowa ma 70 mm dlugości). W (...)
- kłuć
ugodzić zwierza oszczepem lub kordelasem.
- kłańce
zęby wilka.
- kozica, kozica (Rupicapra rupicapra L.)
ssak z rodziny krętorogich, żyjący w strefie alpejskiej. W Polsce występują nielicznie wyłącznie w Tatrach i znajdują się pod całkowitą ochroną.