Definicja hasła: ogar polski
- ogar polski
pies gończy średniej wielkości (60 cm), o silnej budowie, dużej głowie z wiszącymi uszami, szerokiej klatce piersiowej i długim ogonie. Maść o. p. jest czarna żółto podpalana, sierść gładka. Używany jest do polowania na dziki, w górach także na zające. Ogromne zasługi w restytucji ogara polskiego położył płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. Wzorzec opracowany przez Jerzego Dylewskiego zatwierdzony został przez FCI w 1964 r.
Ogar polski to pies gończy średniej wielkości, o silnej budowie i charakterystycznej maści. Jego sierść jest gładka, a umaszczenie czarne z żółtymi podpalanymi plamami. Ma dużą głowę z wiszącymi uszami, szeroką klatkę piersiową i długi ogon. Jest używany do polowania na dziki, w górach także na zające.
Ogara polskiego można przypisać dwóm osobom - płk Piotrowi Kartawikowi i płk Józefowi Pawłusiewiczowi, którzy położyli ogromne zasługi w restytucji tego gatunku. W 1964 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) zatwierdziła wzorzec opracowany przez Jerzego Dylewskiego.
Ogar polski jest psem inteligentnym i bardzo przywiązującym się do swojego właściciela. Jest energiczny i aktywny, lubi biegać i skakać. Potrafi być bardzo posłuszny i chętnie się uczy nowych rzeczy. Lubi towarzystwo innych psów i ludzi, ale może być nieufny wobec obcych.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj ogar polski w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę O
- owca
samica muflona.
- okładać
inaczej obkładać.
- oganiać
o jeleniu byku: obiegać chmarę w czasie rykowiska; zapobiega to oddalaniu się łań.
- ósmak
jeleń byk noszący wieniec o czterech odnogach na każdej tyce (regularny) lub na jednej z tyk (nieregularny).
- odyniec
stary samiec dzika (powyżej 4 lat) prowadzący samotny tryb życia (z wyjątkiem okresu huczki).
- osadzanie zwierzyny
zatrzymywanie w miejscu zwierzyny przez psa do czasu przyjścia myśliwego.
- osiemnastak
jeleń byk posiadający wieniec o dziewięciu odnogach na obu tykach (o. regularny) lub na jednej z tyk (o. nieregularny).
- opiekun stażysty
doświadczony myśliwy, wyznaczony przez zarząd koła łowieckiego, sprawujący pieczę nad stażystą, kandydatem na myśliwego.
- ostatni kęs
tradycja wkładania strzelonej zwierzynie złomu z jedliny do pyska ( przed wręczeniem złomu myśliwemu).