Definicja hasła: ogar polski
- ogar polski
pies gończy średniej wielkości (60 cm), o silnej budowie, dużej głowie z wiszącymi uszami, szerokiej klatce piersiowej i długim ogonie. Maść o. p. jest czarna żółto podpalana, sierść gładka. Używany jest do polowania na dziki, w górach także na zające. Ogromne zasługi w restytucji ogara polskiego położył płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. Wzorzec opracowany przez Jerzego Dylewskiego zatwierdzony został przez FCI w 1964 r.
Ogar polski to psina gończa średniej wielkości, o silnej budowie i charakterystycznej maści. Jego sierść jest gładka, a umaszczenie czarne z żółtymi podpalanymi plamami. Ma dużą głowę z wiszącymi uszami, szeroką klatkę piersiową i długi ogon. Ogar polski znany jest ze swoich umiejętności w polowaniu na dziki, a także w górach na zające.
Gatunek tego psa można przypisać dwóm osobom - płk Piotrowi Kartawikowi i płk Józefowi Pawłusiewiczowi, którzy odegrali kluczową rolę w restytucji ogara polskiego. Ich praca przyczyniła się do odbudowy populacji tych psów oraz do uznania rasy przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). W 1964 roku FCI zaakceptowała wzorzec rasy, który został opracowany przez Jerzego Dylewskiego.
Charakteryzuje się on inteligencją oraz głębokim przywiązaniem do swojego opiekuna. Jest energiczny, aktywny i lubi biegać i skakać. Może być bardzo posłuszny i chętnie się uczy nowych rzeczy. Ogar polski dobrze toleruje obecność innych psów i ludzi, choć może być nieufny wobec obcych jednostek.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj ogar polski w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę O
- osiadły
o zwierzynie, która nie zmienia swojej ostoi.
- opiekun stażysty
doświadczony myśliwy, wyznaczony przez zarząd koła łowieckiego, sprawujący pieczę nad stażystą, kandydatem na myśliwego.
- osiadła
zwierzyna, która nie zmienia swojej ostoi,
- oblatany
ptak łowczy wyćwiczony w swobodnym lataniu.
- oczyć
o zwierzynie: rozglądać się uważnie.
- okres godowy
inaczej gody.
- opolować
odbyć polowanie na części terenu.
- okresy polowań
terminy, w których, na podstawie rozporządzenia ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego, wolno polować na zwierzęta łowne.
- opierak
środkowa odnoga (trzecia licząc od róży) wieńca jelenia.
- odrzut
cofnięcie się broni po strzale spowodowane działaniem gazów prochowych, odczuwalne jako uderzenie w dołek strzelecki.