Definicja hasła: polowanie
- polowanie
tropienie, ściganie, strzelanie i łowienie zwierzyny sposobami zgodnymi z prawem. Poloewanie stanowiło zajęcie ludzi od czasów pierwotnych aż do dziś. Na przestrzeni wieków ulegało i ulega ciągle ewolucji. Pierwotni myśliwi polowali za pomocą maczug, później oszczepów i luków, na ogół gromadnie. Starali się osaczyć lub zapędzić zwierzę w pułapkę. Z walki, zwłaszcza z grubą zwierzyną, pierwotny myśliwy nie zawsze wychodził zwycięsko. W średniowieczu polowanie zostaje określone już przepisami. Rozróżniamy wówczas polowania na zwierzynę drobną (venatio parva) i na zwierzynę grubą (venatio magna). Pierwsze polegało na zastawieniu sideł i pułapek na pearhpo i drobne ssaki i do XV w. było dozwolone nawet dla poddanych. Następnie jednak po połączeniu prawa polowania z własnością ziemi stało się przywilejem szlachty. Drugie natomiast, będące początkowo wyłączną domeną księcia, od XIII w. stało się również udziałem wielmożów. Na zwierzynę grubą polowano zbiorowo organizując obławy i zabijając ją początkowo oszczepami, następnie strzelając z kusz, a od XIV w. również i broni palnej. W wieki krajach pojawiły się wówczas (w Anglii popularne do dziś) polowania konne (par force) na jelenie, lisy i zające. W średniowieczu rozwinęła się również sztuka układania ptaków drapieżnych i p. z nimi (sokolnictwo), później zanikające, dziś reaktywowane w wielu krajach. Pod koniec XIX w. i na początku XX zaczęło kształtować się współczesne polowanie, które z niewielkimi zmianami uprawiane jest do dziś. Współczesne sposoby to: zasiadka, podjazd, na deptaka, z psami myśliwskimi (legawcami, płochaczami, gończymi, norowcami) na wab, na tokach, na brodzonego, polowanie z naganką oraz z fladrami na wilki. Dzisiejsze polowania można podzielić na indywidualne i zbiorowe; wykonywać je mogą wyłącznie członkowie PZŁ.
Polowanie - tropienie, ściganie, strzelanie i łowienie zwierzyny przy użyciu metod zgodnych z prawem. Jest to działanie prowadzone od czasów pierwotnych aż po dzień dzisiejszy, ewoluujące na przestrzeni wieków. Pierwotnie myśliwi polowali za pomocą maczug, oszczepów i luków, gromadnie starając się osaczyć lub zapędzić zwierzę w pułapkę. W średniowieczu polowanie zostało uregulowane przepisami prawnymi, rozróżniając polowania na zwierzynę drobną (venatio parva) i na zwierzynę grubą (venatio magna). Pierwsze polegało na zastawianiu sideł i pułapek na ptactwo i drobne ssaki, aż do XV w. było dozwolone nawet dla poddanych. Następnie polowanie stało się przywilejem szlachty połączonym z własnością ziemi, natomiast polowania na zwierzynę grubą były początkowo domeną księcia, a od XIII w. także wielmożów. Na tę zwierzynę polowano zbiorowo organizując obławy i używając początkowo oszczepów, później kusz, a od XIV w. również broni palnej. W wiekach pojawiły się także polowania konne (par force) popularne do dzisiaj w Anglii, polegające na polowaniu na jelenie, lisy i zające. W średniowieczu rozwijała się również sztuka układania ptaków drapieżnych i polowania z nimi (sokolnictwo), później zanikająca, a obecnie reaktywowana w wielu krajach. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęło kształtować się współczesne polowanie, które z niewielkimi zmianami uprawiane jest do dzisiaj. Współczesne sposoby łowieckie obejmują: zasiadkę, podjazd, polowanie na deptaka, z użyciem psów myśliwskich (legawcami, płochaczami, gończymi, norowcami), na wab,waba rejecyjnego oraz usankcjonowane przepisami strzelanie do wyznaczonych gatunków (polowanie z naganką) i fladrami na wilki. Dzisiejsze polowania można podzielić na indywidualne i zbiorowe; mogą być one wykonywane wyłącznie przez członków Polskiego Związku Łowieckiego.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj polowanie w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę P
- podkowa
ciemnobrązowy łuk upierzenia na piersi kuropatwy.
- par force
rodzaj polowania konno z psami gończymi na jelenie, dziki, zające, lisy, rozpowszechniony głównie w Anglii.
- pomruk
głos wydawany przez niedźwiedzia, jelenia byka i borsuka.
- pudło
chybiony strzał.
- przyspiesznik
urządzenie ułatwiające oddanie precyzyjnego strzału do stojącej zwierzyny grubej. Przy użyciu przyśpiesznika bardzo lekkie dotknięcie spustu powoduje zwolnienie kurka i strzał.
- przodownica
łania, locha, owca prowadząca stado (chmarę, watahę) i czuwająca nad ich bezpieczeństwem.
- paprać się
o ptakach: kąpać się w piasku.
- pomykać
o lisie, zającu i króliku: biec.
- przepiórka, przepiórka (Coturnix coturnix L.)
ptak z rodziny bażantów podobny do kuropatwy, ale mniejszy. Na grzbiecie ma duże kremowobiale kreski. Długość ciała 20 cm, rozpiętość skrzydeł 34 cm, ciężar 50-140 g. Żyje na polach i (...)
- pętla
splątane tropy zająca na śniegu.