Definicja hasła: posoka
- posoka
dawna nazwa farby grubej zwierzyny.
Posoka to dawna nazwa farby otrzymywanej przez mielenie i suszenie krwi zwierząt łownych, zwłaszcza jeleni, czy dzików. Była ona stosowana do zaznaczania granic terytorialnych oraz znakowania szlaków dla myśliwych w terenie leśnym. Farba ta posiadała intensywny czerwony lub brunatny kolor, co znacznie ułatwiało jej widoczność na drzewach i skałach.
Posoka była szczególnie popularna w dawnych czasach, gdyż stanowiła prosty sposób na oznaczenie terenów łowieckich bez konieczności używania trwałych materiałów. Ponadto, jako produkt pochodzący z naturalnych surowców, był przyjazny dla środowiska i niezwykle trwały, utrzymując swoje właściwości przez dłuższy okres czasu.
Współcześnie posoka jest rzadko używanym produktem, ponieważ wyewoluowały bardziej skuteczne i ekologiczne metody znakowania obszarów leśnych. Jednakże, w kontekście kulturowym i tradycji łowieckiej nadal ma swoje miejsce jako element historyczny lub folklorystyczny. Pozostałości po posoce można jeszcze spotkać na starych chatkach myśliwskich czy w muzeach etnograficznych jako elementy pokazujące tradycję łowiecką.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj posoka w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę P
- pierzenie się
wymiana piór u ptaków.
- przewód
kanał w lufie.
- pudlarz
myśliwy, który podczas polowania grupowego oddał najwięcej chybionych strzałów
- prochownica, prochownica, pulwersak
dawniej używany rożek (bogato zdobiony) do noszenia prochu.
- pistonówka
inaczej kapiszonówka.
- ptak łowczy, ptak łowczy, ptak myśliwski
ptak drapieżny używany do polowań. W Polsce używano sokołów i jastrzębi. Współcześni sokolnicy polują na ogół z jastrzębiami.
- padać w ogniu
o zwierzynie, która strzelona dokładnie pozostaje na miejscu strzału.
- podłowczy
pomocnik łowczego.
- proca
jedna z najstarszych miotających broni myśliwskich. Złożony we dwoje rzemień z rozszerzoną częścią środkową (w kształcie miseczki), z której, w wyniku szybkiego obracania i puszczania (...)
- paradoks
gwintowanie końca lufy w broni śrutowej. W przypadku strzelania, kulą paradoks miał nadać jej ruch obrotowy.