Definicja hasła: spłonka
- spłonka
część naboju myśliwskiego, w której znajduje się materiał wybuchowy (w nowoczesnych spłonkach Poloxid, Sinoxid, DWH, Gevelotsiroxid - antykorozyjne masy inicjujące) służący do zapalenia prochu po uderzeniu iglicy w tylną ściankę spłonki (zob. amunicja myśliwska).
Spłonka to część naboju myśliwskiego, która ma za zadanie zapalić materiał wybuchowy po uderzeniu iglicy w tylną ściankę spłonki. Spłonki mogą być wykonane z różnych materiałów wybuchowych, takich jak Poloxid, Sinoxid, DWH lub Gevelotsiroxid. Naboje myśliwskie dzielą się na amunicję śrutową i kulową. Amunicja śrutowa przeznaczona jest do broni myśliwskiej o lufach gładkich i służy do polowania na zwierzynę drobną oraz duże drapieżniki, takie jak rysie czy wilki. Natomiast amunicja kulowa może być używana zarówno do broni o lufach gładkich, jak i gwintowanych.
Donośność strzału śrutowego wynosi 250-450 m, zależnie od grubości śrutu, przy czym skuteczność (zasięg) wynosi 40 m. Donośność strzału kulowego dla pocisków wystrzelonych z lufy gładkiej wynosi 1500 m, natomiast dla pocisków wystrzelonych z lufy gwintowanej odpowiednio 4000 m i 200 m. Nabój do broni o lufach gładkich składa się z tekturowej lub plastykowej łuski zakończonej metalowym okuciem, w którym znajduje się spłonka, proch, przybitka wojłokowa lub plastykowa oraz pocisk. Nabój kulowy do broni o lufach gwintowanych różni się od poprzedniego jedynie pociskiem, którego kształt ustala producent. Każdy nabój na łusce ma podany kaliber i długość komory nabojowej, a przeznaczony do kulowej broni łamanej posiada dodatkowo symbol R oznaczający odpowiedni kaliber dla tej broni.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj spłonka w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę S
- stójka
zatrzymanie się psa legawego w charakterystycznej pozie (z podniesioną przednią łapą) przed zwietrzoną zwierzyną.
- suknia
sierść zwierzyny płowej, także dzika.
- sparować się
o ptakach: łączyć się w pary w okresie godowym.
- szlak
droga, którą zwyczajowo zwierzyna ciągnie podczas swoich wędrówek.
- świstun, świstun (Anas penelope L.)
ptak łowny z rzędu blaszkodziobych należący do kaczek pływających (właściwych). W Polsce nielicznie lęgowy, częstszy na przelotach. W czasie lotu wydaje charakterystyczny świst. (...)
- samopał
kłusownicza broń działająca po potrąceniu przez przechodzącego zwierza linki przymocowanej do spustu broni, wycelowanej na przesmyk zwierzyny.
- szczuć
gonić zwierzę chartami w polu.
- ślad
dawniej trop.
- stękać
o byku łosia i jelenia: wydawać głos zbliżony do stękania (w okresie godowym).
- strzyc
1) o zającach i królikach: obgryzać rośliny;
2) o zającach, dzikach i jeleniowatych: nastawiać uszu.