Definicja hasła: wilk
- wilk, wilk (Canis lupus L.)
gatunek z rodziny psów, długość ciała około 100-150 cm, ogona 30-50 cm, ciężar ciała 30-60 kg, ubarwienie płowe, czerniawe na grzbiecie, pierś, brzuch oraz wewnętrzna strona nóg jaśniejsze. W Polsce obecnie najliczniej występuje w południowo-wschodniej części kraju (zwłaszcza w Bieszczadach). Cieczka od grudnia do lutego, ciąża trwa 60-65 dni. W okresie od marca do maja wadera rodzi 4-7 młodych, które ssą przez 6 tygodni. Pokarmem są ssaki kopytne, psy, gryzonie, jaja ptaków, jaszczurki, owady i owoce (w zimie także padlina). Na ofiary najczęściej poluje zbiorowo. Żyje 13-16 lat. Zwierzę łowne. wiosła - nogi ptaków wodnych.
Wilk (Canis lupus) – drapieżnik z rodziny psowatych występujący na całym świecie. Jego charakterystyczne cechy to: długość ciała wynosząca od 100 do 150 cm, ogon o długości od 30 do 50 cm oraz ciężar ciała oscylujący między 30 a 60 kg. Ubarwienie wilków jest zazwyczaj płowe, z czerniawymi odcieniami na grzbiecie, pierś, brzuch i wewnętrzna strona nóg są jaśniejsze. W Polsce wilki najliczniej występują w południowo-wschodniej części kraju, głównie w Bieszczadach.
Okres godowy wilków trwa od grudnia do lutego, natomiast ciąża samicy trwa między 60 a 65 dni. Samica rodzi zazwyczaj od 4 do 7 młodych, które ssą przez około 6 tygodni. Dieta wilka obejmuje ssaki kopytne, psy, gryzonie, jaja ptaków, jaszczurki, owady i owoce (a także padlinę zimą). Wilki polują zbiorowo na swoje ofiary.
Wilk jako gatunek posiadający pewne znaczenie w kontekście łowiectwa może być zwierzęciem łownym, podlegającym regulacjom prawnym w zakresie polowań łowieckich.
Wiosła - term używany również dla określenia nóg ptaków wodnych. Są to bardzo silne i szybkie kończyny umożliwiające ptakom efektywne poruszanie się po powierzchni wody. Składają się z piór ukształtowanych tak, aby zapewnić ptakom możliwość płynnego poruszania się po środowisku wodnym.
Potrzebujesz dokładniejszych informacji?
szukaj wilk w wyszukiwarce Google
Inne hasła na literę W
- wylot
1) w broni myśliwskiej: otwór przewodu lufy, którym wychodzi pocisk;
2) miejsce wyjścia kuli z tuszy zwierzyny;
3) wyjście z nory.
- włosień kręty
zob. trychina.
- wabik
przyżąd do wabienia zwierzyny łownej lub ptactwa (zob. muszla, piszczałka, (...)
- wycieranie poroża
ścieranie przez jeleniowate scypułu z wykształconego już poroża.
- waga
kierunek, w którym zwykle udaje się zwierzyna ruszona ze swojej ostoi.
- wyżeł niemiecki szorstkowłosy
pies myśliwski, budową i maścią przypominający vr. n. gładkowłosego. Różni się od niego długością i rodzajem włosa. Ma sierść ostrą, twardą o długości ok. 4 cm. Pysk (...)
- węglarz
lis o czarnym umaszczeniu pyska, stawek i podbrzusza.
- wełna
sierść muflona lub żubra.
- wyprzedzenie
mierzenie z broni do ruchomego celu (przed cel), uwzględniające prędkość pocisku oraz prędkość, kierunek i odległość myśliwego od poruszającego się celu. Średnia prędkość (...)